Historia Domu Misyjnego św. Arnolda Janssena w Laskowicach jest ściśle związana z historią Domu Misyjnego Św. Józefa w Górnej Grupie, który był pierwszym domem werbistowskim na Pomorzu.

Księża Werbiści przybyli do Górnej Grupy na zaproszenie Chełmińskiej Kurii Biskupiej 17 lipca 1923 roku. Początkowo zamieszkali w ubogim baraku, ale szybko został wybudowany trzypiętrowy budynek, w którym powstało drugie w Polsce Niższe Seminarium Misyjne, które w roku 1929 uzyskało pełne prawa szkoły państwowej. W roku 1931 rozpoczęła też swoją działalność w Górnej Grupie Drukarnia Misyjna.

W okresie przedwojennym wyjechało z Górnej Grupy na misje 25 braci i 12 ojców. W 1939 roku mieszkało w Górnej Grupie 240 uczniów, 60 braci zakonnych i 15 ojców.

Niestety, działania wojenne przerwały prężny rozwój Domu Misyjnego w Górnej Grupie. Z chwilą wybuchu wojny Niższe Seminarium zostało zawieszone, zakonnicy zostali internowani a dom zajęty został przez Niemców na cele wojskowe i z czasem przekształcony też został w obóz przejściowy dla zakonników i księży diecezjalnych, skąd wywożeni byli następnie do Gdańska, do Stutthofu i do Dachau, gdzie wielu zginęło. Po zakończeniu wojny działaność Domu Misyjnego w Górnej Grupie zaczynała się praktycznie od nowa. W roku 1948 rozpoczął tu na nowo swą działalność Nowicjat.

Ale koniec wojny nie oznaczał końca kłopotów dla Kościoła w Polsce. W latach 50-tych nasiliła się nagonka rządowa na wszelkie instytucje kościelne. W roku 1950 dom został pozbawiony gruntów rolnych a 3 lipca 1952 roku zostały zabrane Księżom Werbistom i "upaństwowione" pomieszczenia klasztorne. Dom Misyjny został zamieniony na szpital dla nerwowo chorych. Jedyną koncesją władzy komunistycznej było to, że kilku zakonników mogło zamieszkać "kątem" w domu i pozwolono im na prowadzenie parafii. Odzyskanie domu przez Księży werbistów było możliwe dopiero w 1990 roku, po zmianie systemu politycznego w Polsce.

Nieopodal Górnej Grupy, w Laskowicach Pomorskich, mieszkali państwo Walerian i Franciszka Poćwiardowscy. Obaj ich synowie , Bronisław i Feliks, wstąpili do Zgromadzenia Słowa Bożego i zostali wyświęceni na kapłanów, Bronisław w roku 1956 i Feliks w roku 1959. Z racji tego, że Państwo Poćwiardowscy nie mieli więcej dzieci, a ich obaj synowie byli zakonnikami, w ich domu często zatrzymywali się kapłani i siostry zakonne przybywający do parafii w Laskowicach, prowadzonej od 1952 roku przez Ojców Oblatów.

Nie chąc utracić swojej obecności na Pomorzu po utracie domu w Górnej Grupie, Księża Werbiści, korzystając z gościnności państwa Poćwiardowskich, przeznaczyli, w roku 1958, ojców Bronisława Poćwiardowskiego i Władysława Kaźmierczaka jako misjonarzy ludowych do Laskowic. Dnia 14 grudnia 1958 roku ówczesny Prowincjał Feliks Zapłata dokonał w domu Państwa Poćwiardowskich poświęcenia kaplicy, w której umieszczony został ołtarz Niepokalanego Poczęcia NMP przewieziony do Laskowic z Górnej Grupy.

W latach 1958-1963 różni ojcowie werbiści prowadzili działalność misyjną w oparciu o dom państwa Poćwiardowskich. W roku 1963, po śmierci pana Waleriana Poćwiardowskiego, Ojciec Feliks Poćwiardowski zamieszkał na stałe w Laskowicach. Czynił usilne starania w kierunku uzyskania pozwolenia na prowadzenie na terenie domu działalności religijnej, na co jednak nie udzielały zezwolenia ówczesne władze państwowe. Niemniej jednak, korzystając z różnych luk prawnych i życzliwości wielu urzędników udało mu się dokonać znaczących prac remontowo budowlanych mających na celu przystosowanie domu do działalności rekolekcyjnej.

Przełomową datą był dzień 5 marca 1975 roku, kiedy to w Państwowym Biurze Notarialnym w Świeciu nad Wisłą dokonano notarialnego przepisania nieruchomości rodzinnej rodziny Poćwiardowskich na rzecz Zgromadzenia Słowa Bożego. W tym samym roku, roku beatyfikacji o. Arnolda Janssena, Przełożony Generalny Zgromadzenia Słowa Bożego (Księży Werbistów) oficjalnie erygował w dotyczczasowej posiadłości rodziny Poćwiardowskich Dom Misyjny Księży Werbistów pod wezwaniem błogosławionego Arnolda Janssena.

30 listopada tego samego roku 1975 odbyły się w Laskowicach pierwsze rekolekcje dla kapłanów diecezjalnych (16) i dobroczyńców misji (50), które zainicjowały działalność rekolekcyjną trwającą nieprzerwanie do dnia dzisiejszego.

Dopełnieniem misyjnego charakteru nowopowstałego Domu Zakonnego było Muzeum Misyjno-Etnograficzne otwarte uroczyście w lipcu 1977 roku. Wystawiono tu ponad 120 eksponatów, w większości nadesłanych z Muzeum Seminarium Misyjnego Księży Werbistów w Pieniężnie.

We wrześniu 1975 roku przybyły do Laskowic dwie siostry zakonne ze Zgromadzenia Sióstr Pasterek. Jedna z nich objęła pieczę nad Biurem Misyjnym a druga zajęła się kuchnią. Pracowały one w Laskowicach do roku 1981, kiedy to zastapiły je Siostry Służebnice Ducha Świętego, które pracowały w Laskowicach nieprzerwanie do roku 2004.

W domu i adaptowanych pomieszczeniach gospodarczych odbywały się rekolekcje dla księży diecezjalnych, młodzieży i świeckich przyjaciół misji. Coraz bardziej konieczna stawała się rozbudowa domu by odpowiedzieć lepiej na rozsnące zapotrzebowanie jego działalności.

Niestety, niemożliwe było uzyskanie odpowiednich zezwoleń od władz państwowych. Dopiero 25 lutego 1981, w klimacie "odwilży posierpniowej" uzyskano oficjalne zezwolenie na "kapitalny remont zabudowań gospodarczych". W praktyce oznaczało to budowę nowych zabudowań klasztornych.

24 września 1981 r., na zakończenie rekolekcji dla kapłanów, ks. bp Marian Przykucki w obecności 50 księży diecezjalnych i miejscowej wspólnoty werbistowskiej dokonał poświęcenia kamienia węgielnego pod nowe zabudowania klasztorne. Prace rozpoczęly się prawie natychmiast, ale ich tempo znacznie osłabło wraz z wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego w gruniu 1981 roku.

Mimo istniejącego stanu wojennego i dzieki ofiarności pracowników i zdecydowaniu Ojca Feliksa Poćwiardowskiego odpowiedzialnego za budowę, prace budowlane postepowały. Dodatkowej motywacji do kontunuowania prac dostarczała obawa przed cofnięciem przez władze państwowe pozwolenia na budowę.

Niemniej jednak, mimo wszelkich trudności, 26 września 1983 roku bp Marian Przykucki dokonał poświęcenia nowej, przestronnej kaplicy misyjnej pod wezwaniem błogosławionego Józefa Freinademetza - pierwszego misjonarza werbisty w Chinach. Następnie sukcesywnie wykańczane były pozostałe części nowych zabudowań klasztornych.

Wartym odnotowania jest fakt, że mimo prowadzonych przc budowlanych, i związanych z nimi trudności, w domu głoszone były niezakłócenie rekolekolekcje dla kapłanów, dla młodzieży i dla świeckich przyjaciół misji.

Uwieńczeniem prac budowlanych było wzniesienie w 1984 roku pomieszczeń biurowo-gospodarczych na potrzeby utworzonej wtedy w Laskowicach przez władze zakonne Małej Poligrafii SVD, która z biegiem czasu urosła do rozmiarów profesjonalnej drukarni, która aktualnie znajduje się - zgodnie z tradycją - w Górnej Grupie. W budynku, w którym mieściła się drukarnia funkcjonuje obecnie Kolportaż SVD. Większa część pomieszczeń Domu Misyjnego Św. Arnolda Janssena oddana jest na potrzeby zasadniczej misji domu - działalności rekolekcyjnej i animacji misyjnej.

Zapraszamy do odwiedzenia galerii zdjęć z naszego Domu Misyjnego, by przekonać się o jego funkcjonalności i komforcie i zachęcić się do odwiedzin w jego podwojach.